Izložba „Gradovi pamte” Ivane Martić u KC Novi Sad

Izložba slika i oslikanih drvenih objekata „Gradovi pamte” Ivane Martić biće predstavljena od 20. septembra do 3. oktobra 2021. godine u Likovnom salonu Kulturnog centra Novi Sad i može se pogledati uz propisane mere zaštite.

Ivana Martić: „Priroda, gradovi, sav pojavni materijalni svet čuvari su unutrašnjih vrednosti i entiteta kroz koje se čovek identifikuje i sa kojima se prepoznaje, istovremeno ostvaruje sebe i sopstveni umetnički rad. Predeli naše percepcije susreću se sa našim unutrašnjim bićem i na toj granici nastaje umetničko delo.”

Suština i vrednost prirode kao simbola celovitosti kojem je umetnička potreba za savršenim najbliža, zatim zapisi i sećanja na viđene gradove poput Firence, Beča, Beograda, planinskih venaca Dolomita, fruškogorskih obronaka, istočne Srbije… preneti su na platno apstraktnim stilskim rukopisom koji je kontinuirano građen kroz istraživanje odnosa oblika, boje i svetla… Postavku, pored slika na platnu, čini skupina od 25 oslikanih pločica-objekata od drveta.

Svođenje vizuelnih iskustava na suštinsko, lišeno banalnog, težnja za harmonijom u delu, kao i u životu, podudaraju se iskustveno sa onim sa čime se već dugi niz godina suočavamo, a ta je poreba čitljivija više nego ikada ranije – za svetom uređenih odnosa, sigurnošću i bliskosti sa prirodom, identifikacijom sa lepotom i ispitivanjem sopstvenih kreativnih potencijala i vrednosnih sistema.

Posmatranje ovakvih tokova i procesa otelotvoreno je u radu u čijoj je osnovi čist slkarski postupak, likovnost kroz koju je uvrežena potreba za estetskim principima, postizanjem harmonije unutar zadate površine, koloritnog izraza i kompozicione celine koja je vrednost po sebi. Upravo ova težnja koja s jedne strane ima uporište u čistom likovnom izrarz, a s druge je svest o relativnosti opažajnog i postojećeg, dovela me je do ideje o slkama-objektima na masivnom drvetu koje je različitih dimenzija, sa formom minijatura, a koje čine kompoziciju na jednom od tri galerijska izložbena zida.

Zašto naziv „Gradovi pamte“?
Na slikama su motivi, fragmenti, impresije predela i mesta koje pamtim kroz segmetne, slike; to su odrazi doživljaja, reč je ujedno o mestima koja se velikom i često nepoželjnom brzinom menjaju, ona čiji karakter bismo želeli da sačuvamo kroz pamćenje, a pamćenje u izvesnom smislu odlikuje slojevitost koja je u direktnoj zavisnosti sa svim fasetama i karakterom ličnosti svakog pojedinca. Iako tematika slika nisu samo gradovi, već i odjeci moćnih prizora prirode, izložba nosi ovakav naziv jer bi grad u osnovi trebalo da bude preneseno značenje, metafora reda (na koji više ne možemo sa sigurnošću računati), i koji, kao i prirodu remetimo, suprotstavljajući se organskim tokovima i kontinuitetu, a to u njima neminovno ostaje upisano.

U preoblikovanoj likovnoj stvarosti, dvodimenzionalnoj i troimenzionalnoj, postoje fragmenti koji su slika promene i slika onoga što je konstanta; kreirane oslikane drvene pločice su delići, prevedeni prizori onoga kroz čega pamtim mesta i predele, za koja su vezana osećanja i materijalni opisi. Oni su istovremeno odjek moje privrženosti drvetu kao osobitom materijalu koji na više načina koristim već dugo vremena kroz asamblaže i primenjenu umetnost, jer je karakter ovog materijala takav da usmerava likovne postulate, zahteva prilagođavanje i uvžavanje njegove dinamične i plemenite prirode. Zakonitosti prirodnog materijala traže poštovanje njihovih kvaliteta i strukture, a oni su često dovedeni pod znak pitanja do granice prenapregnutostii kada gube svoja svojstva, obličje, izraz i atmosferu. Strogo isečeni komadići drveta govore o delovima koji postoje unutar slike i o onima koji to nisu, koji imaju sopstveni život, tematski i estetski. Stroge linije, proflni preseci koji pokazuju priorodni red godova, neponovljivu kreciju i bogatstvo, svojstven ritam i strukturu, suprotstavljeni su gornjim površinama, sa slikarskom preparaturom, i samom slikom – vode suživot u takvoj suprostnosti.

„Dragocenost rada Ivane Martić je i odabranim prirodnim materijalima, u velikom senzibilitetu prema taktilnosti i minimalnim razlikama koje ona uočava u svakom agensu s kojim se služi. Svaki isečak, svaki fragment je deo celine i ona u toj celini vidi multiplikovane činioce kojima posvećuje dužnu pažnju. Sve to doprinosi da njeni radovi odišu toplinom i duhovnošću i onim klasičnim estetskim kategorijama koje umetnici tako smelo (ali i s razlogom, nažalost) zaobilaze u naše vreme, a to vreme vapi za više osećajnosti, sređenosti i… lepote.“, navodi u tekstu kataloga istoričar umetnosti i likovni kritičar Irina Subotić.

Foto: Dragana Udovičić